كره زمین چیست؟ كجاست؟ كی و چگونه به وجود آمد؟

برای انسان‌های اولیه، پاسخ به این پرسش‌های اصولی بسیار ساده بود: كره ارض، زمینی است جامد و مسطح در مركز عالم كه به دست خدا یا خداوندانی آفریده شده است. سالیان متمادی فلاسفه و دانشمندان علوم الهی، كوشیده‌اند كه پاسخ‌های قانع‌كننده‌تری برای این سئوالات عرضه كنند و برمبنای همین جواب‌ها بود كه معتقدات عجیب و غریبی رواج یافت. برای مثال مصریان را عقیده بر این بود كه كائنات صندوقی است مكعب و عظیم كه مصر در مركز آن واقع شده است و هندیان چنین باور داشتند كه جهان در پشت چهار فیل عظیم قرار گرفته و آن چهار فیل بر پشت لاك‌پشتی ایستاده‌اند.

ستاره شناسان و فلاسفه دوران قدیم یونان، اولین افرادی بودند كه پاسخ‌های علمی برای این سئوالات ارائه نمودند، كه بیشتر مبتنی بر مشاهدات بود و نه حكایات اساطیری. این دانشمندان اولین اخترشناسانی بودند كه فرق بین ستارگان سیار و ثابت را دریافتند و برای مثال گفتند كه ماه و خورشید و دیگر سیارگان منظومه شمسی ثابت نیستند و در حركت‌اند و ضمنا" خسوف(ماه گرفتگی) و كسوف(خورشید گرفتگی) و جزر و مد را كشف كردند. با گذشت زمان محققان اقوام دیگر نیز به پژوهش‌گران یونانی پیوستند و فرضیه‌هایی پیرامون طبیعت زمین و دیگر اجرام آسمانی ارائه دادند ولی عملا" یك قرن بیش نیست كه آدمی ماهیت واقعی زمین به عنوان سیاره‌ای جاندار و زنده و محل آن را در كیهان وسیع دریافته است.

زمین در كجای كائنات واقع شده است؟

این سیاره نیلگون با طبیعت آرام و نمای دل‌انگیزش، در بی‌كران جهانی در حركت است كه تصورش ورای امكان و دركش خارج از توانایی بشر است. دركش خارج از توانایی بشر است. كره زمین سومین سیاره منظومه شمسی از مجموع نه سیاره‌ای است كه در مدار خورشید گردان است. این خورشید، خود یكی از چهارصد میلیارد ستاره‌ای است كه در فاصله 15 هزار سال نوری در داخل كهكشان مارپیچی به نام كهكشان راه شیری كه قطر آن 100 هزار سال نوری بوده و شامل 400 میلیارد ستاره می‌باشد، واقع شده است. كهكشان راه شیری آن‌سان عظیم است كه اگر بخواهیم آن را در مساحتی به اندازه‌ی خاك ایالات متحده قرار دهیم، حجم كره‌ی زمین تا آن حد كوچك خواهد شد كه چشم آدمی به یاری میكروسكوپ الكترونی قادر به تشخیص آن نخواهد بود.

كره زمین چیست؟

زمین، به استثناء این كه قادر نیست زمین دیگری را از خود بپروراند، موجودی است زنده. این زمین و سیارات دیگر منظومه شمسی حدود 5 میلیارد سال پیش در درون "غبار كیهانی" زاده شد و قریب 5 تا 8 میلیارد سال دیگر به طول خواهد انجامید تا از میان برود. این مرگ زمانی حادث می‌گردد كه خورشید با با انوار حیات‌بخش خود این سیاره را زنده و جان‌دار نگاه می‌دارد، در طی یك میلیون سال آخر عمر خود انبساط كرده، زمین را در آتش خود فروگرفته، آن را در دمی بخار كرده و بالاخره خود (خورشید) تبدیل به یك ستاره ریزنقش سفید می‌گردد.

كره زمین كی و چگونه به وجود آمد؟

حدود 10 میلیارد سال قبل، ستاره‌ای كه از هیدروژن اولیه زاده شده بود وفات یافت و منفجر گردید و تمامی بقایای اتم‌های ئیدروژن و هلیوم و نیز اتم‌های سایر عناصر سنگینی را كه در كوره‌ی هسته‌ای آن ستاره ساخته شده بود در فضا آزاد نمود.

از این آوار عناصر، قریب 5 میلیارد سال بعد، خورشید و بیش از 100 تریلیون اجرام كوجك و بزرگ سماوی كه از مواد مختلف گازی، جامد و یخ ساخته شده بودند، به گرد خورشید در مدارهای مختلف به گردش درآمدند، و به تدریج با یكدیگر برخورد كردند و گاهی به اجرامی كوچك و گاهی بزرگ مبدل شدند، و هرچه بر حجم آن‌ها افزوده شد، افزایش قدرت جاذبه آن‌ها موجب جذب اجرام كوچك‌تری از خود شد. و این برخوردها، مآلا" بر جرم آن‌ها افزود تا خود یك سیاره‌ای مستقل گردید. بدین شیوه 9 سیاره منظومه شمسی: عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتو و همه‌ی ماه‌های آن‌ها پای به عرصه وجود گذاشتند.

انرژی حاصله از این تصادم‌ها، موجب افزایش حرارت سطح سیاره‌ها شد و در نتیجه باعث رهایی بخارها و گازها گردید. در همان دوران فساد تدریجی اورانیوم، توریوم و پتاسیم، بر حرارت درون سیارگان افزود و گازها و بخارهای بیشتری را رها ساخت. در اثر قدرت جاذبه بیشتر اجرام بزرگ‌تر، مانند زهزه، زمین و مریخ، این گازها بر فضای سطح هر سیاره و اقمار آن‌ها جوی به وجود آوردند كه به تدریج به سبب نبودن جاذبه‌ی كافی در فضا، بعضی از این اجرام جو خود را از دست دادند.( به همین طریق مریخ نیز كه برای مدت اولین یك میلیارد سال حیات خود دارای رودخانه‌هایی از آب بود، به تدریج قسمت اعظم جو، آب‌ها و و كلیه موجودات زنده میكروسكپی خود را كه به وجود آمده بودند، از دست داد و به صورت صحرای خشك‌زار امروزه خود و با فقط كمی شبنم و یخی را كه در دو قطب آن باقی مانده، درآمده است)

در همان حال كه بخار آب و كربن‌دی‌اكسید ابرهای متراكمی را به وجود آوردند و زمین نیز به تدریج رو به سردی گرایید، جو زمین به چنان نقطه بحرانی رسید كه دیگر نتوانست بر تراكم خود بی‌افزاید و ابرها به جای این كه ضخیم‌تر شوند، انبار رطوبت خود را به صورت باران رها كرد و سیلاب‌ها از آسمان بر زمین سرازیر شد. ادامه باران تا میلیون‌ها سال ادامه داشت تا سرانجام نواحی ژرف و گود زمین را پر كرد و اقیانوس‌ها، دریاها و دریاچه‌ها را به وجود آورد.

با همین ریزش‌های متوالی، كربن‌دی‌اكسید كه به آسانی در آب حل می‌شود،(نوشابه‌های گازدار) در آب اقیانوس‌ها حل شد و این تركیب با در آمیختن مواد شیمیایی دیگر در ژرفای دریاها، سنگ‌های آهكی و مرمر و دیگر مواد مشابه را ساختند، بنابراین كربن‌دی‌اكسید به طور مداوم از جو زمین به كف اقیانوس‌های اولیه منتقل گردید و بعدها این لایه‌ها با بیرون آمدن از قعر آب‌ها تشكیل خشكی‌هایی را دادند كه ما امروز روی آن‌ها زندگی می‌كنیم.

برای انسان‌های اولیه، پاسخ به این پرسش‌های اصولی بسیار ساده بود: كره ارض، زمینی است جامد و مسطح در مركز عالم كه به دست خدا یا خداوندانی آفریده شده است. سالیان متمادی فلاسفه و دانشمندان علوم الهی، كوشیده‌اند كه پاسخ‌های قانع‌كننده‌تری برای این سئوالات عرضه كنند و برمبنای همین جواب‌ها بود كه معتقدات عجیب و غریبی رواج یافت. برای مثال مصریان را عقیده بر این بود كه كائنات صندوقی است مكعب و عظیم كه مصر در مركز آن واقع شده است و هندیان چنین باور داشتند كه جهان در پشت چهار فیل عظیم قرار گرفته و آن چهار فیل بر پشت لاك‌پشتی ایستاده‌اند.

ستاره شناسان و فلاسفه دوران قدیم یونان، اولین افرادی بودند كه پاسخ‌های علمی برای این سئوالات ارائه نمودند، كه بیشتر مبتنی بر مشاهدات بود و نه حكایات اساطیری. این دانشمندان اولین اخترشناسانی بودند كه فرق بین ستارگان سیار و ثابت را دریافتند و برای مثال گفتند كه ماه و خورشید و دیگر سیارگان منظومه شمسی ثابت نیستند و در حركت‌اند و ضمنا" خسوف(ماه گرفتگی) و كسوف(خورشید گرفتگی) و جزر و مد را كشف كردند. با گذشت زمان محققان اقوام دیگر نیز به پژوهش‌گران یونانی پیوستند و فرضیه‌هایی پیرامون طبیعت زمین و دیگر اجرام آسمانی ارائه دادند ولی عملا" یك قرن بیش نیست كه آدمی ماهیت واقعی زمین به عنوان سیاره‌ای جاندار و زنده و محل آن را در كیهان وسیع دریافته است.

زمین در كجای كائنات واقع شده است؟

این سیاره نیلگون با طبیعت آرام و نمای دل‌انگیزش، در بی‌كران جهانی در حركت است كه تصورش ورای امكان و دركش خارج از توانایی بشر است. دركش خارج از توانایی بشر است. كره زمین سومین سیاره منظومه شمسی از مجموع نه سیاره‌ای است كه در مدار خورشید گردان است. این خورشید، خود یكی از چهارصد میلیارد ستاره‌ای است كه در فاصله 15 هزار سال نوری در داخل كهكشان مارپیچی به نام كهكشان راه شیری كه قطر آن 100 هزار سال نوری بوده و شامل 400 میلیارد ستاره می‌باشد، واقع شده است. كهكشان راه شیری آن‌سان عظیم است كه اگر بخواهیم آن را در مساحتی به اندازه‌ی خاك ایالات متحده قرار دهیم، حجم كره‌ی زمین تا آن حد كوچك خواهد شد كه چشم آدمی به یاری میكروسكوپ الكترونی قادر به تشخیص آن نخواهد بود.

كره زمین چیست؟

زمین، به استثناء این كه قادر نیست زمین دیگری را از خود بپروراند، موجودی است زنده. این زمین و سیارات دیگر منظومه شمسی حدود 5 میلیارد سال پیش در درون "غبار كیهانی" زاده شد و قریب 5 تا 8 میلیارد سال دیگر به طول خواهد انجامید تا از میان برود. این مرگ زمانی حادث می‌گردد كه خورشید با با انوار حیات‌بخش خود این سیاره را زنده و جان‌دار نگاه می‌دارد، در طی یك میلیون سال آخر عمر خود انبساط كرده، زمین را در آتش خود فروگرفته، آن را در دمی بخار كرده و بالاخره خود (خورشید) تبدیل به یك ستاره ریزنقش سفید می‌گردد.

كره زمین كی و چگونه به وجود آمد؟

حدود 10 میلیارد سال قبل، ستاره‌ای كه از هیدروژن اولیه زاده شده بود وفات یافت و منفجر گردید و تمامی بقایای اتم‌های ئیدروژن و هلیوم و نیز اتم‌های سایر عناصر سنگینی را كه در كوره‌ی هسته‌ای آن ستاره ساخته شده بود در فضا آزاد نمود.

از این آوار عناصر، قریب 5 میلیارد سال بعد، خورشید و بیش از 100 تریلیون اجرام كوجك و بزرگ سماوی كه از مواد مختلف گازی، جامد و یخ ساخته شده بودند، به گرد خورشید در مدارهای مختلف به گردش درآمدند، و به تدریج با یكدیگر برخورد كردند و گاهی به اجرامی كوچك و گاهی بزرگ مبدل شدند، و هرچه بر حجم آن‌ها افزوده شد، افزایش قدرت جاذبه آن‌ها موجب جذب اجرام كوچك‌تری از خود شد. و این برخوردها، مآلا" بر جرم آن‌ها افزود تا خود یك سیاره‌ای مستقل گردید. بدین شیوه 9 سیاره منظومه شمسی: عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتو و همه‌ی ماه‌های آن‌ها پای به عرصه وجود گذاشتند.

انرژی حاصله از این تصادم‌ها، موجب افزایش حرارت سطح سیاره‌ها شد و در نتیجه باعث رهایی بخارها و گازها گردید. در همان دوران فساد تدریجی اورانیوم، توریوم و پتاسیم، بر حرارت درون سیارگان افزود و گازها و بخارهای بیشتری را رها ساخت. در اثر قدرت جاذبه بیشتر اجرام بزرگ‌تر، مانند زهزه، زمین و مریخ، این گازها بر فضای سطح هر سیاره و اقمار آن‌ها جوی به وجود آوردند كه به تدریج به سبب نبودن جاذبه‌ی كافی در فضا، بعضی از این اجرام جو خود را از دست دادند.( به همین طریق مریخ نیز كه برای مدت اولین یك میلیارد سال حیات خود دارای رودخانه‌هایی از آب بود، به تدریج قسمت اعظم جو، آب‌ها و و كلیه موجودات زنده میكروسكپی خود را كه به وجود آمده بودند، از دست داد و به صورت صحرای خشك‌زار امروزه خود و با فقط كمی شبنم و یخی را كه در دو قطب آن باقی مانده، درآمده است)

در همان حال كه بخار آب و كربن‌دی‌اكسید ابرهای متراكمی را به وجود آوردند و زمین نیز به تدریج رو به سردی گرایید، جو زمین به چنان نقطه بحرانی رسید كه دیگر نتوانست بر تراكم خود بی‌افزاید و ابرها به جای این كه ضخیم‌تر شوند، انبار رطوبت خود را به صورت باران رها كرد و سیلاب‌ها از آسمان بر زمین سرازیر شد. ادامه باران تا میلیون‌ها سال ادامه داشت تا سرانجام نواحی ژرف و گود زمین را پر كرد و اقیانوس‌ها، دریاها و دریاچه‌ها را به وجود آورد.

با همین ریزش‌های متوالی، كربن‌دی‌اكسید كه به آسانی در آب حل می‌شود،(نوشابه‌های گازدار) در آب اقیانوس‌ها حل شد و این تركیب با در آمیختن مواد شیمیایی دیگر در ژرفای دریاها، سنگ‌های آهكی و مرمر و دیگر مواد مشابه را ساختند، بنابراین كربن‌دی‌اكسید به طور مداوم از جو زمین به كف اقیانوس‌های اولیه منتقل گردید و بعدها این لایه‌ها با بیرون آمدن از قعر آب‌ها تشكیل خشكی‌هایی را دادند كه ما امروز روی آن‌ها زندگی می‌كنیم.